Ο Χρήστος Σταθόπουλος γράφει για ποιους λόγους η Εθνική πρέπει να φάει... κάγκελα μπροστά στην Άγκελα, γιατί η μπάλα (δεν) είναι πολιτική και ξεκαθαρίζει τι σηματοδοτεί ο μεγάλος προημιτελικός με τη Γερμανία.
Η αντίστροφη μέτρηση για τον μεγάλο αγώνα έχει ξεκινήσει. Παρασκευή βράδυ 9:45, η Ελλάδα “ερημώνει”, κάθεται στα σαλόνια, γεμίζει καφετέριες και μπαράκια, οι παρέες μαζεύονται και όλοι περιμένουν με κομμένη την ανάσα τον... τελικό.
Αυτό σηματοδοτεί για την Εθνική μας ομάδα ο προημιτελικός με τη Γερμανία. Για τον δικό μας τελικό μιλάμε και για τη δική μας “κούπα” στην περίπτωση που θα περάσουμε στις τέσσερις καλύτερες ομάδες.
Τι άλλο να ζητήσεις μετά; Ο,τι και να ακολουθήσει, η αποστολή θα έχει επιτευχθεί και οι φτωχοί Ελληνες θα έχουν πάρει το πορτοφόλι των πλουσίων Γερμανών. Θα έχουν καβαλήσει τα κάγκελα και θα φωνάζουν στην Άνγκελα “έτσι περνάνε αυτοί που σας χρωστάνε”.
Είπα Ανγκελα. Παρασύρθηκα, γι' αυτό. Όχι επειδή το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι και δεν είναι... πολιτική. Δεν συμφωνώ με αυτό. Η μπάλα έχει πάψει να είναι παιχνίδι από τότε που αφήσαμε τις αλάνες και μπήκαμε στα γήπεδα, στα στάδια. Είναι άλλο θέμα τι εστί ποδόσφαιρο και αθλητισμός γενικότερα στη σύγχρονη εποχή και άλλο πώς πρέπει να κοιτάξουμε και να προσεγγίσουμε τον σημαντικότερο ποδοσφαιρικό εθνικό αγώνα, από το έπος της Πορτογαλίας και μετά.
Για να μην κοροϊδευόμαστε, το ποδόσφαιρο και πολιτική είναι, και εθνικές διαφορές είναι, και προσωπικές διενέξεις ενίοτε. Από πότε παραμένει μόνο παιχνίδι; Από τότε που οι χρυσοί χορηγοί πάτησαν χορτάρι; Ή από τότε που η κάθε πολιτική ηγεσία -σε όλο τον πλανήτη- δεν έχανε την ευκαιρία να σκοράρει με τους ψηφοφόρους των κομμάτων; Ή μήπως από τότε που οι διαιτησίες εκτελούν εντολές και κρίνουν αποτελέσματα;
Ας τα αφήσουμε, όμως, όλα αυτά στην άκρη. Ξέρετε γιατί; Δεν έχει νόημα. Είτε χάσουμε, που είναι και το πιο πιθανό, είτε κερδίσουμε, τι θα αλλάξει στη ζωή μας ή στις σχέσεις που θα αναπτύξει ο Αντώνης Σαμαράς με την καγκελαρία; Απολύτως τίποτα. Τη γραμμή τους οι Γερμανοί την έχουν τραβήξει για την Ελλάδα -δυστυχώς.
Το ζητούμενο από τους διεθνείς μας είναι η πρόκριση για να ξεφαντώσουμε λίγο, να ξεχαστούμε, να χαμογελάσει το χειλάκι μας, να πούμε τα συνθήματά μας, να τα τραγουδήσουμε, να τα γράψουμε στα social media, να ανασύρουμε από τις μνήμες μας εκείνο το θεότρελο καλοκαίρι στην Πορτογαλία και -οπωσδήποτε- να επιβεβαιώσουμε για άλλη μια φορά ότι εμείς οι Ελληνες (Ελληνάρες σε πολλές περιπτώσεις) είμαστε ικανοί για όλα. Ακόμη και να φτάσουμε στα σημερινά μας χάλια (οι Ελληνάρες που λέγαμε). Αυτά πρέπει να έχουν στο μυαλό ο Σαμαράς, ο Τοροσίδης και οι άλλοι. Οτι τα παραπάνω θα τα νιώσουν και οι δικοί τους άνθρωποι, αλλά και ότι το άγχος σε αυτό το ματς έχει εθνικότητα: είναι γερμανικό και πηγάζει από το καλύτερο σύνολο που είδαμε στις τρεις πρώτες αγωνιστικές, ακριβώς γι' αυτό το λόγο.
Προσωπικά το θέλω και για να το ράψουν όλοι αυτοί οι... λόγιοι Γερμανοί με τις βαρύγδουπες δηλώσεις τους που σε κάνουν να νιώθεις σαν άστεγος στη μητρόπολη του κόσμου. Ορισμένοι μυαλωμένοι από αυτούς, κρατούν πισινή. Ο Λεβ και ο Νόιερ το έκαναν. Το θέλω για να αποδειχθεί πόσο μπροστά ήταν ο βασιλιάς Οτο. Οχι για τη μπαλάρα που (δεν) έπαιζε. Αλλά για τη γνώση που είχε για την ίδια του την ομάδα, τις δυνατότητές της και τον τρόπο που θα έφτανε στο στόχο.
Τι κάνει τώρα ο Σάντος; Ιδια λογική, ίδια τακτική με καλύτερο ασφαλώς κοουτσάρισμα και πιο ποιοτικό ρόστερ. Αλλος ένας λόγος που τίποτε δεν αποκλείεται. Κράτα στο πρώτο ημίχρονο, ξέχνα τα ξεκινήματα στη φάση των ομίλων και πού ξέρεις;
Σε τεχνικά θέματα δεν θα μπω. Αν πρέπει να πάρει θέση δεξιά ο Νίνης και ο Σαλπιγγίδης στη μέση της επίθεσης για να τους κάνει άνω-κάτω, ας αφήσουμε τον Πορτογάλο να το κρίνει. Ούτως ή άλλως, εκείνος θα τ' ακούσει σε κάθε περίπτωση...
Είναι και κάτι άλλο: το κάζο για τα πάντσερ, αν έρθει, θα ήθελα να ακούσω τους διεθνείς και τον ίδιο τον Σάντος που ξέρει να σέβεται, να το αφιερώνουν στον μεγάλο απόντα, τον Αλκέτα Παναγούλια, τον άνθρωπο που έβαλε την Ελλάδα στην... ΕΟΚ του ποδοσφαίρου.
πηγή : gazzetta.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου