Στο σπίτι, ακούνε και συμμετέχουν σε όλα τα προβλήματα που ταλανίζουν τους γονείς τους.
Το απλήρωτο νοίκι, το φαγητό που λιγοστεύει ή απουσιάζει, ο γιατρός που δεν υπάρχει για τον άρρωστο του σπιτιού, τα φάρμακα που δεν μπορούν να αγοραστούν αφού κανείς δεν δουλεύει, το κλάμα της μάνας, η ΔΕΗ που είναι μήνες απλήρωτη, το κομμένο τηλέφωνο, το μπουφάν που πήρε ο συμμαθητής και που ο ίδιος δεν μπορεί να το δεί ούτε στον ύπνο του κι ας κάνει μόνο 30€, το παράπονο του πατέρα, το παγωμένο σπίτι, η γιαγιά που υποφέρει από το κρύο. Η φόρμα που φοράει πάλιωσε και δεν την αντέχει άλλο αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι αυτό.
Κατάθλιψη. Και μετά πάει σχολείο. Βρώμικος περίβολος χωρίς πράσινο, εξ ίσου βρώμικοι τοίχοι, παγωμένες αίθουσες, έλλειψη βασικών βιβλίων…Ολοι μιλάνε για το αύριο που δεν προβλέπεται να είναι ούτε καν ανεκτό. Ανταλλάσσουν απόψεις για αυτούς που παίρνουν το πτυχίο αγκαλιά και φεύγουν για «έξω». Άρα, οι σπουδές δεν προϋποθέτουν δουλειά. Μάλλον το αντίθετο.. Ο συμμαθητής τους δουλεύει ντελίβερυ όταν φεύγει από το σχολείο για να πάρει τα 0,40 λεπτά της κάθε αποστολής. Και τρέχει του σκοτωμού με το μηχανάκι, για να προλάβει τις παραδόσεις. Παράδοση και σαραντάλεπτο.
Κάθε φορά που κάθεται να διαβάσει σπίτι, όλα τα ως άνω θεριεύουν μέσα του και δεν τον αφήνουν να συγκεντρωθεί. Είδε τον πατέρα του να κλαίει από παράπονο και οργή για την χαμένη δουλειά. Ακούει όλα τα σκάνδαλα των επίορκων που μέχρι χτες ήταν απλώς «πολιτικοί» και έμαθε πως τρώγανε του πατέρα του τα λεφτά και δεν πιστεύει στ’ αυτιά του. Αισθάνεται πως η μιζέρια που σκοτώνει το σπίτι του, οφείλεται σε αυτά τα ρετάλια. Και στο «σύστημα» βεβαίως. Αυτοί φταίνε και το ξέρει. Δεν νοιώθει πια ασφαλής στο σπίτι, αφού ο πατέρας κατέρρευσε. Η αίσθηση της ασφάλειας του λείπει εδώ και πολύ καιρό.
Το απλήρωτο νοίκι, το φαγητό που λιγοστεύει ή απουσιάζει, ο γιατρός που δεν υπάρχει για τον άρρωστο του σπιτιού, τα φάρμακα που δεν μπορούν να αγοραστούν αφού κανείς δεν δουλεύει, το κλάμα της μάνας, η ΔΕΗ που είναι μήνες απλήρωτη, το κομμένο τηλέφωνο, το μπουφάν που πήρε ο συμμαθητής και που ο ίδιος δεν μπορεί να το δεί ούτε στον ύπνο του κι ας κάνει μόνο 30€, το παράπονο του πατέρα, το παγωμένο σπίτι, η γιαγιά που υποφέρει από το κρύο. Η φόρμα που φοράει πάλιωσε και δεν την αντέχει άλλο αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι αυτό.
Κατάθλιψη. Και μετά πάει σχολείο. Βρώμικος περίβολος χωρίς πράσινο, εξ ίσου βρώμικοι τοίχοι, παγωμένες αίθουσες, έλλειψη βασικών βιβλίων…Ολοι μιλάνε για το αύριο που δεν προβλέπεται να είναι ούτε καν ανεκτό. Ανταλλάσσουν απόψεις για αυτούς που παίρνουν το πτυχίο αγκαλιά και φεύγουν για «έξω». Άρα, οι σπουδές δεν προϋποθέτουν δουλειά. Μάλλον το αντίθετο.. Ο συμμαθητής τους δουλεύει ντελίβερυ όταν φεύγει από το σχολείο για να πάρει τα 0,40 λεπτά της κάθε αποστολής. Και τρέχει του σκοτωμού με το μηχανάκι, για να προλάβει τις παραδόσεις. Παράδοση και σαραντάλεπτο.
Κάθε φορά που κάθεται να διαβάσει σπίτι, όλα τα ως άνω θεριεύουν μέσα του και δεν τον αφήνουν να συγκεντρωθεί. Είδε τον πατέρα του να κλαίει από παράπονο και οργή για την χαμένη δουλειά. Ακούει όλα τα σκάνδαλα των επίορκων που μέχρι χτες ήταν απλώς «πολιτικοί» και έμαθε πως τρώγανε του πατέρα του τα λεφτά και δεν πιστεύει στ’ αυτιά του. Αισθάνεται πως η μιζέρια που σκοτώνει το σπίτι του, οφείλεται σε αυτά τα ρετάλια. Και στο «σύστημα» βεβαίως. Αυτοί φταίνε και το ξέρει. Δεν νοιώθει πια ασφαλής στο σπίτι, αφού ο πατέρας κατέρρευσε. Η αίσθηση της ασφάλειας του λείπει εδώ και πολύ καιρό.
Νοιώθει δικαιολογημένο θυμό, τρομερή οργή που στο σπίτι την καταπιέζει για να μην βαρύνει κι άλλο την ατμόσφαιρα.
Την κουβαλάει όμως μέσα του. Την πηγαίνει σχολείο και την μοιράζεται με όσους έχουν τα ίδια προβλήματα μ’ αυτόν. Και η οργή και ο θυμός, γίνονται λάβα που συγκλονίζει την κορφή του βουνού πριν διαρρήξει την κορυφή και ξεχυθεί στην φύση κατακαίοντας τα πάντα. Θέλει να ξεσπάσει, να διαμαρτυρηθεί θέλει και να κλάψει ρε γαμώτο αλλά ντρέπεται..
Ανάμεσά τους κάπου εκεί, υπάρχουν και οι μυημένοι. Είναι λίγοι αλλά πολύ «αποτελεσματικοί». Εχουν μέσα τους μυθοποιήσει τους «μπαχαλάκηδες» Είναι «μάγκες» που κάνουν “τους μπάτσους να τρέμουν από φόβο”. Τα σπάνε όλα, καταστρέφουν οικογένειες και περιουσίες άλλων σαν και τους γονείς τους. Είναι «ήρωες». Αυτοί «βαράνε» και ..
-..ρε γαμώτο, ξεσπάνε, δεν τα τρώνε όλα σαν εμάς!!
Και αυτοί οι ελάχιστοι, είναι μυημένοι. Καθηγητές στην επιρροή των υπολοίπων. Έχουν περάσει από σεμινάρια.
Ολοι μαζί πηγαίνουν στην διαδήλωση. Οι «μια χούφτα» δημιουργούν τεράστια προβλήματα. Οι υπόλοιποι απλώς ακολουθούν. Τελικώς, η «εικόνα» βαραίνει όλους….
Παιδιά, με Αγάπη. Ειλικρινά..”.
Άρθρο της Μαρίας Χατζηδάκη - Βαβουρανάκη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου